وقتی به درونم رجوع میکنم میبینم جایی که برای خودم در نظر گرفتم جوری هست که جا رو برای دیگران تنگ میکنه.
باید جمع تر بنشینم. این مدل نشستن جان انسان رو عقیم میکنه. افسرده و تنگ نظر میکنه.
"جمع تر نشستن" چه جمله ی حکیمانه ای هست.
تنها آن‌که بزرگ‌ترین جا را
به خود اختصاص نمی‌دهد
از شادی لبخند بهره می‌تواند داشت.
آن‌که جای کافی برای دیگران دارد؛
صمیمانه‌تر می‌تواند
با دیگران بخندد؛
با دیگران بگرید.
توصیه میکنم گوش بدید
درباره این سایت